Met twee overvolle agenda’s als ouders, allebei ZZP’ers en allerlei sociale en sportactiviteiten in de avond is de dinsdagavond bij ons de nieuwe vrijdagavond geworden. Oftewel Tuesday night = date night. Groot voordeel: je kunt nog eens spontaan op bijzondere plekken belanden zonder hier dagenlang vooraf voor gereserveerd te hebben. Ook is het vaak nèt even iets minder druk, al was daar afgelopen dinsdagavond weinig van te merken toen ik en mijn vriend neerstreken bij het gloednieuwe Brasserie Margaux in Amsterdam-Zuid.

Het restaurant, dat slechts een maand geleden (1 november 2023) haar deuren opende, zat deze dinsdag (op pakjesavond nota bene) ramvol. Hadden we bij binnenkomst om 19.00u nog wat speling (we kregen een plek aan de Chef’s table met een direct kijkje in de keuken, maar zijn toch altijd meer van de cosy corners en knusse bankjes, dus schoven wat stoeltjes op). Maar eindstand bleef geen tafeltje ongedekt.

De gemixte crowd van jong en oud bleek vooral uit de buurt te komen. We begaven ons tussen de mensen uit de Beethovenstraat, uit de wijk, die het restaurant waarschijnlijk nog kennen van toen het Vanderveen heette. Dit restaurant vroeg in het voorjaar haar faillissement aan, juist op het moment dat ze een Michelinster ontvingen. Hoe crux! Maar tegelijkertijd een mooie kans voor het team van Margaux, dat ook al het succesvolle cafe Garçon aan de Johannes Verhulststraat runt.

Terwijl ik me vergaapte aan alle goudkleurige wandlampjes en perfect gestylede, lage zitjes, bestelde mijn vriend twee glazen Sancerre. Van de typische Franse kaart kozen we vervolgens vooral de visgerechten; oesters, garnalenkroketjes en Homard (kreeft op dinsdagavond, waarom ook niet!), Franse frietjes (met de beste mayonaise) en een rijke Salade Verte. We zijn niet zo van de toetjes, maar de Assiette de Fromage, een selectie van Franse kazen met notenbrood en ui/vijgen compote, gecombineerd met een dessertwijn uit 1998 maakte ons avondje uit in Franse stijl af. Pakjesavond was nog nooit zo smaakvol.

Brasserie Margaux
Beethovenstraat 27, Amsterdam
brasseriemargaux.nl

Mijn nieuwste Telegraaf-column staat weer live. Hier alvast een kleine preview.

Ken je van die types die je, wanneer je iets met ze wilt afspreken, een lijst data-opties sturen voor de vólgende maand? Ik heb vriendinnen die zelfs voor een simpele koffiedate nog een datumprikker op me gooien. Wat is er gebeurd met ongeplande, ongedwongen onderonsjes en is het überhaupt nog ooit ergens zoete inval? Kan er dan helemaal niets meer spontaan?

In het nu
Wil je iets met mij afspreken? Dan kun je het best op de dag zelf bij me inchecken. Liever nog: super spontaan op het moment dat je door mijn straat rijdt. Ik heb namelijk een schijthekel aan plannen. Ik kan dan ook bijzonder slecht met hijgerige agendatrekkers. Vrienden en familie die al wéken van tevoren drankjes, etentjes of verjaardagen met mij willen inplannen, wimpel ik steevast af met een ‘Ik kijk te zijner tijd even hoe ik me voel’. Ik leef namelijk het liefst van dag tot dag of, meer woke verwoord: ‘in het nu’.

Strakke schema’s
Laat onze maatschappij daar nu juist niét op zijn ingericht. Sterker nog: in ons haastige, koude kikkerlandje verloopt alles snaarstrak, op de minuut af gecoördineerd. Mijn hele omgeving leeft ernaar. Heb ik toegezegd om acht uur ’s avonds bij een punctuele vriendin langs te gaan, dan appt ze me om vijf over acht haar adres. Ik doe immers zo lang over mijn fietstochtje, ik moet haast wel vergeten zijn waar ze woont. Zit ik bij familie niet klokslag zes uur op mijn plek aan tafel, dan worden de piepers terug in de pan gemikt, mijn bordje opgeruimd en kan ik zonder eten naar bed..ehh.. huis. Stop.De.Tijd.

Tijd is geld
Nu zijn de meeste van mijn vrienden (nee, niet die vier van mijn vriendinnenweekend) en familie uiteindelijk wel vergevingsgezind bij mijn te laat kom-acties. Mijn tandarts stuurt me echter onverrichte zaken doodleuk een fikse factuur (terwijl: die heeft toch gaatjes genoeg?), mijn opdrachtgever trekt onze freelance overeenkomst in en op het gemeentehuis hier in Amsterdam-West ben ik zo drie maanden verder voordat ik überhaupt weer een nummertje mag trekken voor een rijbewijsaanvraag. Kom je te laat, dan heb je de boot gemist. Kortom: dat carpe diem-principe van mij is hartstikke leuk bedacht, maar werkt in praktijk helemaal niet joh.

Niks spontaan
‘Lekker belangrijk, Tess. Er zijn schrijnender zaken om je hoofd over te breken’, zul je vast denken. Maar ondertussen gaan we en masse gebukt onder die Westerse planningsdwang en kunnen we massaal in schematherapie. Want, eerlijk: hoe vaak per dag voer jij een race tegen de klok? Tegelijkertijd besef ik dat het wellicht allemaal aan mij ligt. Misschien ben ik de enige met een planningsprobleem en gedijt de rest van de maatschappij prima bij zo’n ingeroosterd bestaan.

Harde deadline
Weet je wanneer mijn ‘Alles wat er is, is nu’-levensstijl me nou het méest in de weg zit? Als het op vakantie aankomt. De zomervakantie met de hele familie, beter gezegd. Dat is namelijk één rampzalige puzzel waar alle spontaniteit vakkundig is uitgeramd. Niks mañana mañana, een familievakantie dient ver vooruit vormgegeven te worden.

Spuit elf
Zo zouden wij, origineel als we zijn, van de zomer graag twee weken naar Italië gaan. Een idylle waarvoor ik alle hoop inmiddels heb laten varen. Een zomervakantie boeken midden in de winter? Spuit elf (ik dus) heeft ook eens een voortvarende ingeving hoor. Nee, voor alles wat je aan accommodaties zou kunnen bedenken, ben ik al grandioos te laat. Slimme Hollanders boeken hun vakantiehuisje een jaar, of wat zeg ik: járen vooruit. Want veel verblijven staan voor de zomer van 2025 én de zomers die volgen al volledig afgeblokt. Ik kan het weten, ik heb immers pas acht avonden achtereen lopen googelen op ‘vakantiehuis Italië’ en alle mogelijke varianten daarvan.

Lees mijn volledige column op de Telegraaf.

Mijn nieuwste Telegraaf column staat voor je klaar. Over mijn moeilijke relatie met Amsterdamse stadskappers, die voor elke scheet een giga toeslag rekenen en steeds minder service bieden..

Geflasht door mijn vaste kapper. Ik weet niet waar ik het aan heb verdiend. Maar waar ik binnenkwam voor een kleine touch up sta ik anderhalf uur later en €229,- lichter weer buiten. In de stromende regen, terwijl ik net een niet ingecalculeerde, dubbele toeslag heb moeten aftikken omdat mijn haar niet alleen droog, maar volgens de kapper ook ’met volume’ is geföhnd. Ik slik en reken af. Mijn beloning voor het feit dat ik als trouwe klant al drie jaar elke zes weken trouw in zijn stoel kom zitten..

Ik had meteen aan het begin nog duidelijk gevraagd wat ik kwijt zou zijn aan mijn onderhoudsbeurt, maar kapper K. had me een ontwijkend antwoord gegeven. „Oeh dat moet ik even in het systeem bekijken en opnieuw berekenen. Dat ligt er maar net aan hoe de kleur pakt”, had hij gezegd om er vervolgens niet meer op terug te komen.

Mond vol tanden
Eenmaal bij de kassa waren de kostenposten opeens echter heel helder en deed K. ze haarfijn uit te doeken: „Ik moet wel een toeslag rekenen voor de extra folies onderin, ik heb meer toner gebruikt omdat je lang haar hebt en voor het in model föhnen komt er vijfendertig euro bij.” Stond ik dan met mijn mond vol tanden.

Verregende coupe
Een grensoverschijdende tweehonderdnegenentwintig Euro; weet je wat ik daar allemaal voor leuks mee kan doen? En hoe hard ik daarvoor moet werken? Het ergst van alles was dat het pijpenstelen regende, waardoor dat hele drogen in luttele seconden teniet werd gedaan. Ik had gezien de regen aanvankelijk ook bedankt voor de uitgebreide föhnsessie maar K. had ’m „al geblokt in zijn agenda”, dus ik zou ervoor dokken ook.

Bepaald geen hoogtepunt
Met zeiknat haar stond ik bij mijn fiets te koken van woede. Ik voelde me zó bedonderd (maar heb te weinig haar op mijn tanden om voor mezelf op te komen). Ik kwam slechts voor een paar highlights, maar deze kappersessie was allesbehalve een hoogtepunt. Ik was beroofd op klaarlichte dag.

Lees de volledige Telegraaf column.

Geen normale column dit keer, maar een verhaal, een column XL zou je kunnen zeggen.
Gepubliceerd in Vrouw magazine én op Telegraaf.nl.
Over verbroken vriendschappen.
Girls trip gone wrong…

We zagen elkaar al lang niet meer zo vaak als vroeger, toen we met z’n vijven in Amsterdam woonden, maar om de drie maanden kwamen we bij elkaar en hadden we het leuk. Ik en mijn vier (inmiddels ex) vriendinnen Chloe, Samantha, Dounia en Alicia. Totdat we besloten een weekendje naar Madrid te gaan..

Het begon zo leuk
We waren al zo’n tien jaar bevriend. Vanaf het moment dat we met z’n allen naast onze studie bij restaurant De Loft gingen werken. Onze karakters hadden weliswaar niet verder uit elkaar kunnen liggen, de zaak bracht ons samen en ook buiten werktijd spraken we geregeld af. Uitgaan was onze gezamenlijke interesse en op het terras met elkaar over het leven (lees: mannen) speculeren hielden we daarnaast altijd bijzonder goed vol.

Nieuwe formule
Studies werden afgerond en De Loft maakte plaats voor serieuze banen. We zagen elkaar niet meer standaard op het werk en ook de spontane kletssessies werden lastiger in te plannen. De fulltime jobs vereisten focus en nieuwe partners claimden hun één-op-één tijd. De wilde nachten stappen maakten plaats voor eenvoudige etentjes.

Uitgewaaid
Na een tijd verhuisden de eerste meiden de stad uit. Chloe vertrok naar Haarlem, Samantha naar Almere. Zo maar even bij elkaar langs wippen was er niet meer bij. De agenda’s moesten voortaan vroegtijdig worden getrokken, maar samenkomen zouden we. Zelfs toen ook Alicia en Dounia het Amsterdamse verruilden voor respectievelijk Leiden en Hilversum en allebei hun eerste kindje kregen. Zo’n vier keer per jaar waren ‘De Loft girls’ herenigd.

Even alleen met de meiden
“Moeten we niet een keer met z’n allen weg?”, stelde kersverse mama Dounia op een avond voor. “We zien elkaar altijd maar zo kort en ik wil er wel even tussenuit. Gewoon met de meiden, een keer zonder baby.” Eigenlijk helemaal niet zo’n slecht idee, vond ook de rest. De herfst was net begonnen en we konden mooi nog even goedkoop ergens heen.

Mini-vakantie in Madrid
Het werd Madrid, drie dagen, twee nachten. Eind oktober vlogen we naar de zon. Vamos! Het bleek nog schitterend weer in Spanje; 26 graden bij aankomst. Dit zouden drie heerlijke dagen worden, een soort mini-vakantie. Alle vijf waren we dolenthousiast. Niemand kende de stad nog echt, dus we hadden mooi de tijd om Madrid te gaan ontdekken.

Toch geen eigen kamer
Aan de Gran Via had ik een boutique hotel gevonden en drie betaalbare kamers geboekt. Met z’n vijven zou er eentje alleen slapen en gezien ik de moeilijkste slaper ben, hoopte ik dat de meiden mij mijn rust gunden. Maar helaas, Dounia claimde de kamer nog voor ik met mijn trolley uit de lift van de derde verdieping was gerold. Vooruit. Opfrissen en de stad in, dan maar?

Verkenningstocht gestaakt
Drie kwartier later was iedereen omgekleed en klaar om te gaan. Ik had in de tussentijd al even wat trekpleisters in de buurt gegoogeld. Een paar blokken van ons hotel vandaan zat Hanso café, een tentje met de lekkerste wafels van de stad. Iets verderop het hysterisch kleurrijke en daardoor bijzonder Instagramwaardige restaurant Bestial By Rosi. Als we nog even doorliepen, kwamen we bovendien in het prachtige Parque del Buen Retiro. “Ik heb mega dorst. Ik ga echt niet eerst nog een kwartier lopen”, riep Samantha direct. Zonde. Maar ik bond snel in. Die spots kwamen later wel. We stapten het hotel uit en begonnen aan een zonovergoten wandeling. Echter nog geen tweehonderd meter verderop was het al gedaan met de verkenningstocht. Bij de eerste beste, extreem toeristische toko, Casa Gonzalez, ploften Samantha, Chloe en Dounia in de smoezeliger kussens van de veel te lage rieten stoelen. Alleen Alicia bleef nog een beetje vertwijfeld bij mij staan. Ze had net als ik nog wel iéts langer willen lopen, maar de groepsdruk won, dus ook Alicia ging zitten. Bon, ik moest maar niet al te dwars liggen. Het was warm en iedereen had dorst. De eerste kan Sangria was dan ook in no-time leeg. Maar denk maar niet dat één van de vier meiden na die dorstlesser in beweging kwam. “Hola otra sangría por favor”, tetterde Chloe in haar steenkolen Spaans. De tweede kan werd besteld, gefrituurde gamba’s en patatas bravas volgden. Leuk en aardig dat drankje bij Casa Gonzalez, maar dit ging alles behalve Speedy.

Lees het hele verhaal.

Het artikel is binnen een paar dagen ruim 200 duizend keer gelezen. Dat smaakt naar meer!

Het Franse Jacquemus is de afgelopen jaren uitgegroeid tot absolute fashion favorite, en de publiekslieveling keerde deze week terug (na uitstapjes met shows in onder meer Versailles en Capri) op het programma van de Paris Fashion Week. De collectie met klokrokken, wespentailles en ballonmouwen is er één om hebberig van te worden. Kom maar door met die hoge kragen, brede leren riemen, langgerekte clutches, stippenprints en wit op wit (op wit).

Er staat weer een kakelverse Telegraaf column voor je klaar. Dit keer over zelfliefde.

‘Meer zelfliefde’, ‘Zelfliefde is de nieuwe relatiestatus’, ‘Het mooiste wat je kunt worden, is jezelf’, ‘Houden van jezelf is de eerste stap naar geluk’; de mantra’s staan op onze capuchontruien, koffiemokken en slaapkamerposters. Alles draait om zelfliefde tegenwoordig. Selena Gomez, Ariane Grande en Dua Lipa brachten er nummers over uit. ‘Houden van mij’, zingt Froukje, ‘Jij mag er wezen, kijk naar jezelf’, zingt Nienke Plas.

Zelfliefde is zó populair dat het met recht een modewoord is, een zogeheten buzzwoord. Alleen op Instagram heeft de hashtag #zelfliefde al miljoenen hits. Als we maar van onszelf houden, komt alles in het leven wel op zijn pootjes terecht…

Pittig prijskaartje
Jezelf regelmatig een compliment geven, jezelf leren accepteren en goed voor jezelf zorgen zijn onder meer sleutels naar een gelukkig leven. Maar als we de Gen Z influencers moeten geloven, zit zelfliefde tegelijkertijd in peperdure skincare routines, je nagels laten lakken onder het genot van een alcoholvrije Martini (zojuist in mijn mail), een prijzig abonnement bij Soho en een retraite op Ibiza. Extreme luxe, die je jezelf alleen gunt als je écht van jezelf houdt. ‘Omdat je het waard bent’, de eeuwenoude marketingspreuk. Maar stiekem zijn het natuurlijke torenhoge kostenposten, die zogenaamd je onzekerheid gaan fixen. De ultieme vercommercialisering van #zelfliefde, als je het mij vraagt.

Zelfliefde is voor narcisten
Tuurlijk, we mogen allemaal wel wat blijer met onszelf zijn, maar of dit de manier is, vraag ik me af. Bovendien: wie wil er nu zó op zichzelf gefocust zijn? Is zo erg met jezelf bezig zijn niet veel te egocentrisch, narcistisch zelfs? Ja, voor jezelf kiezen essentieel is in het leven. Maar waarom naar binnen keren en op zoek gaan naar gevoelens (voor jezelf), die er misschien niet eens zijn, als je je hart ook kunt uitstorten op je trouwe viervoeter? Nee, ik zie het helemaal anders. Als je maar een hond hebt om van te houden, dán valt alles wel op zijn plek.

Lees de volledige column.

De nieuwste Baum und Pferdgarten collectie luistert naar de titel ‘Office Olympics’ en is een dynamische mix van geklede kantoorlooks en sportieve energie. De stijlen komen samen in een moderne professionele garderobe voor lente/zomer 2025. Denk aan T-shirts geïnspireerd door American football, polo shirts met sportieve logo’s en vesten met kleurrijke strepen in de mix met pailletten, franjes en doorschijnende stoffen. Ik zie mezelf hierin het voorjaar wel inluiden. Hieronder een glimp van mijn favoriete looks uit de nieuwe collectie van Baum und Pferdgarten, die dit jaar hun 25-jarig jubileum vieren.