Geen normale column dit keer, maar een verhaal, een column XL zou je kunnen zeggen.
Gepubliceerd in Vrouw magazine én op Telegraaf.nl.
Over verbroken vriendschappen.
Girls trip gone wrong…
We zagen elkaar al lang niet meer zo vaak als vroeger, toen we met z’n vijven in Amsterdam woonden, maar om de drie maanden kwamen we bij elkaar en hadden we het leuk. Ik en mijn vier (inmiddels ex) vriendinnen Chloe, Samantha, Dounia en Alicia. Totdat we besloten een weekendje naar Madrid te gaan..
Het begon zo leuk
We waren al zo’n tien jaar bevriend. Vanaf het moment dat we met z’n allen naast onze studie bij restaurant De Loft gingen werken. Onze karakters hadden weliswaar niet verder uit elkaar kunnen liggen, de zaak bracht ons samen en ook buiten werktijd spraken we geregeld af. Uitgaan was onze gezamenlijke interesse en op het terras met elkaar over het leven (lees: mannen) speculeren hielden we daarnaast altijd bijzonder goed vol.
Nieuwe formule
Studies werden afgerond en De Loft maakte plaats voor serieuze banen. We zagen elkaar niet meer standaard op het werk en ook de spontane kletssessies werden lastiger in te plannen. De fulltime jobs vereisten focus en nieuwe partners claimden hun één-op-één tijd. De wilde nachten stappen maakten plaats voor eenvoudige etentjes.
Uitgewaaid
Na een tijd verhuisden de eerste meiden de stad uit. Chloe vertrok naar Haarlem, Samantha naar Almere. Zo maar even bij elkaar langs wippen was er niet meer bij. De agenda’s moesten voortaan vroegtijdig worden getrokken, maar samenkomen zouden we. Zelfs toen ook Alicia en Dounia het Amsterdamse verruilden voor respectievelijk Leiden en Hilversum en allebei hun eerste kindje kregen. Zo’n vier keer per jaar waren ‘De Loft girls’ herenigd.
Even alleen met de meiden
“Moeten we niet een keer met z’n allen weg?”, stelde kersverse mama Dounia op een avond voor. “We zien elkaar altijd maar zo kort en ik wil er wel even tussenuit. Gewoon met de meiden, een keer zonder baby.” Eigenlijk helemaal niet zo’n slecht idee, vond ook de rest. De herfst was net begonnen en we konden mooi nog even goedkoop ergens heen.
Mini-vakantie in Madrid
Het werd Madrid, drie dagen, twee nachten. Eind oktober vlogen we naar de zon. Vamos! Het bleek nog schitterend weer in Spanje; 26 graden bij aankomst. Dit zouden drie heerlijke dagen worden, een soort mini-vakantie. Alle vijf waren we dolenthousiast. Niemand kende de stad nog echt, dus we hadden mooi de tijd om Madrid te gaan ontdekken.
Toch geen eigen kamer
Aan de Gran Via had ik een boutique hotel gevonden en drie betaalbare kamers geboekt. Met z’n vijven zou er eentje alleen slapen en gezien ik de moeilijkste slaper ben, hoopte ik dat de meiden mij mijn rust gunden. Maar helaas, Dounia claimde de kamer nog voor ik met mijn trolley uit de lift van de derde verdieping was gerold. Vooruit. Opfrissen en de stad in, dan maar?
Verkenningstocht gestaakt
Drie kwartier later was iedereen omgekleed en klaar om te gaan. Ik had in de tussentijd al even wat trekpleisters in de buurt gegoogeld. Een paar blokken van ons hotel vandaan zat Hanso café, een tentje met de lekkerste wafels van de stad. Iets verderop het hysterisch kleurrijke en daardoor bijzonder Instagramwaardige restaurant Bestial By Rosi. Als we nog even doorliepen, kwamen we bovendien in het prachtige Parque del Buen Retiro. “Ik heb mega dorst. Ik ga echt niet eerst nog een kwartier lopen”, riep Samantha direct. Zonde. Maar ik bond snel in. Die spots kwamen later wel. We stapten het hotel uit en begonnen aan een zonovergoten wandeling. Echter nog geen tweehonderd meter verderop was het al gedaan met de verkenningstocht. Bij de eerste beste, extreem toeristische toko, Casa Gonzalez, ploften Samantha, Chloe en Dounia in de smoezeliger kussens van de veel te lage rieten stoelen. Alleen Alicia bleef nog een beetje vertwijfeld bij mij staan. Ze had net als ik nog wel iéts langer willen lopen, maar de groepsdruk won, dus ook Alicia ging zitten. Bon, ik moest maar niet al te dwars liggen. Het was warm en iedereen had dorst. De eerste kan Sangria was dan ook in no-time leeg. Maar denk maar niet dat één van de vier meiden na die dorstlesser in beweging kwam. “Hola otra sangría por favor”, tetterde Chloe in haar steenkolen Spaans. De tweede kan werd besteld, gefrituurde gamba’s en patatas bravas volgden. Leuk en aardig dat drankje bij Casa Gonzalez, maar dit ging alles behalve Speedy.
Lees het hele verhaal.
Het artikel is binnen een paar dagen ruim 200 duizend keer gelezen. Dat smaakt naar meer!