Mijn nieuwste Telegraaf-column staat weer live. Hier alvast een kleine preview.
Ken je van die types die je, wanneer je iets met ze wilt afspreken, een lijst data-opties sturen voor de vólgende maand? Ik heb vriendinnen die zelfs voor een simpele koffiedate nog een datumprikker op me gooien. Wat is er gebeurd met ongeplande, ongedwongen onderonsjes en is het überhaupt nog ooit ergens zoete inval? Kan er dan helemaal niets meer spontaan?
In het nu
Wil je iets met mij afspreken? Dan kun je het best op de dag zelf bij me inchecken. Liever nog: super spontaan op het moment dat je door mijn straat rijdt. Ik heb namelijk een schijthekel aan plannen. Ik kan dan ook bijzonder slecht met hijgerige agendatrekkers. Vrienden en familie die al wéken van tevoren drankjes, etentjes of verjaardagen met mij willen inplannen, wimpel ik steevast af met een ‘Ik kijk te zijner tijd even hoe ik me voel’. Ik leef namelijk het liefst van dag tot dag of, meer woke verwoord: ‘in het nu’.
Strakke schema’s
Laat onze maatschappij daar nu juist niét op zijn ingericht. Sterker nog: in ons haastige, koude kikkerlandje verloopt alles snaarstrak, op de minuut af gecoördineerd. Mijn hele omgeving leeft ernaar. Heb ik toegezegd om acht uur ’s avonds bij een punctuele vriendin langs te gaan, dan appt ze me om vijf over acht haar adres. Ik doe immers zo lang over mijn fietstochtje, ik moet haast wel vergeten zijn waar ze woont. Zit ik bij familie niet klokslag zes uur op mijn plek aan tafel, dan worden de piepers terug in de pan gemikt, mijn bordje opgeruimd en kan ik zonder eten naar bed..ehh.. huis. Stop.De.Tijd.
Tijd is geld
Nu zijn de meeste van mijn vrienden (nee, niet die vier van mijn vriendinnenweekend) en familie uiteindelijk wel vergevingsgezind bij mijn te laat kom-acties. Mijn tandarts stuurt me echter onverrichte zaken doodleuk een fikse factuur (terwijl: die heeft toch gaatjes genoeg?), mijn opdrachtgever trekt onze freelance overeenkomst in en op het gemeentehuis hier in Amsterdam-West ben ik zo drie maanden verder voordat ik überhaupt weer een nummertje mag trekken voor een rijbewijsaanvraag. Kom je te laat, dan heb je de boot gemist. Kortom: dat carpe diem-principe van mij is hartstikke leuk bedacht, maar werkt in praktijk helemaal niet joh.
Niks spontaan
‘Lekker belangrijk, Tess. Er zijn schrijnender zaken om je hoofd over te breken’, zul je vast denken. Maar ondertussen gaan we en masse gebukt onder die Westerse planningsdwang en kunnen we massaal in schematherapie. Want, eerlijk: hoe vaak per dag voer jij een race tegen de klok? Tegelijkertijd besef ik dat het wellicht allemaal aan mij ligt. Misschien ben ik de enige met een planningsprobleem en gedijt de rest van de maatschappij prima bij zo’n ingeroosterd bestaan.
Harde deadline
Weet je wanneer mijn ‘Alles wat er is, is nu’-levensstijl me nou het méest in de weg zit? Als het op vakantie aankomt. De zomervakantie met de hele familie, beter gezegd. Dat is namelijk één rampzalige puzzel waar alle spontaniteit vakkundig is uitgeramd. Niks mañana mañana, een familievakantie dient ver vooruit vormgegeven te worden.
Spuit elf
Zo zouden wij, origineel als we zijn, van de zomer graag twee weken naar Italië gaan. Een idylle waarvoor ik alle hoop inmiddels heb laten varen. Een zomervakantie boeken midden in de winter? Spuit elf (ik dus) heeft ook eens een voortvarende ingeving hoor. Nee, voor alles wat je aan accommodaties zou kunnen bedenken, ben ik al grandioos te laat. Slimme Hollanders boeken hun vakantiehuisje een jaar, of wat zeg ik: járen vooruit. Want veel verblijven staan voor de zomer van 2025 én de zomers die volgen al volledig afgeblokt. Ik kan het weten, ik heb immers pas acht avonden achtereen lopen googelen op ‘vakantiehuis Italië’ en alle mogelijke varianten daarvan.
Lees mijn volledige column op de Telegraaf.