Bakfiets maakt het bont
Nieuwe column voor LINDA
Soms gaat mode verder dan kleren alleen. Zo werd ik van de week gebeld over een nieuwe bakfiets. Een super-de-luxe exemplaar, zo bleek. Want niet alleen doet het zadel veel goeds voor je derrière en is de bak gelikter dan ooit, ook het aluminium frame schittert je tegemoet. Bovendien ligt er in de grafietzwarte bak “voor het ultieme arrenslee gevoel” een heerlijk zacht witkleurig bontje (aha; dé fashion twist!).
Bodempjes bier
Een wit bontje!? In het regenachtige Amsterdam? De kinderkes zullen zalig zitten, maar ik wil er niet aan denken hoe dat witte dekentje er na een week bij ligt. Doordrongen van de moddervlekken, sigarettenpeuken, kauwgomresten en bodempjes bier. Hoe fancy is dat?!
Uit hun dakjes
De cargo cruiser noemt zich terecht de Rolls Royce onder de bakfietsen, maar dit exemplaar leek me toch echt een gevalletje overbodige luxe. Voor bovenop de bak heeft ‘ie namelijk ook nog een hoes met een dakje én raampjes (het kerstboompje met sfeerverlichting is optioneel) waardoor de peutertjes ook tijdens de gure dagen volledig uit hun dakjes kunnen gaan. Bovendien is er niet plaats voor twee, maar vier kinderen (werk aan de winkel dus).
Rondreizend circus
Zie je het voor je? Vier lallende koters op een bontje, badend in luxe in zo’n overdekte tent, terwijl moeders zich het leplazarus trapt. Ongetwijfeld dé kerstattractie, dit rondreizend circus, maar hier in Amsterdam geef ik de winter-cabrio hooguit een week. Afgelopen weekend nog werden zowel mijn boven- als onderburen van hun bakbeest beroofd. Hun kindjes moeten weer ouderwets achterop in een stoeltje (ziélig!).
Bakbeesten
Toch zouden de dieven net zo goed fietsenhaters als -liefhebbers kunnen zijn, want man, wat zijn die gevaartes toch eigenlijk irritant. Nimmer plek in de stalling of op het fietspad. En volgeladen met jengelende kids een gevaar in de binnenstad.
Veredelde arrenslee
Hoe dan ook; vragen om problemen dus, zo’n veredelde arrenslee. Wie weet schaffen mijn buren de peperdure kidscruiser wel gezamenlijk aan en mag ik, als ik het heel lief vraag, ook een keer een rondje. Dan rijd ik tot aan de brug, stap af en lanceer ‘m met een klein zetje in het water. Geen trap na onder de grachtengordel; gewoon effe kijken oftie drijft; voor “het ultieme cruisegevoel”. Of maak ik het dan wel heel bont..?
